Als ik uitleg wat voor werk ik doe, wordt er vaak wat extra toelichting van me verwacht (wat niet zo gek is). Tijdens de extra uitleg knikt de vragensteller op een wat aha-achterdochtige manier. Een korte denkstilte volgt. Daarna wordt niet zelden geconcludeerd: “je haalt mensen dus uit hun kumfert zoon?!”

Ik heb steevast problemen met deze interpretatie van mijn verhaal en het schijnbare begrip dat daar mee gepaard gaat. Ten eerste wordt er blijkbaar van uit gegaan dat de gemiddelde toestand waarin mensen dagelijks verkeren als comfortabel kan worden aangeduid.

Ten tweede veronderstelt men ermee dat mensen zich, vóór ze me bezoeken, ín hun ‘kumfert zoon’ bevinden. In de praktijk geven mijn cliënten mij echter zelden die indruk. Het idee dat er zo dadelijk stemgeluid gaat klinken terwijl er niet gesproken wordt, levert eerder ongedurigheid en spanning dan comfort of gemak op.

Ten derde bekruipt mij op zo’n moment het gevoel dat ik ergens van beschuldigd word. Ik haal mensen ergens uit waar ze in zitten… Daar heb ik dan blijkbaar mijn “middelen” voor en die worden blijkbaar geheiligd door “Het Doel”. Toegegeven, ik houd van (wakker)schudden en actie, maar niet om mensen te verleiden hun grenzen te overschrijden.

Zodra mensen geluid gaan maken, gaan bewegen en beginnen te luisteren, ontpoppen ze zich als dynamische, intensief levende en lerende mensen. Ze associëren, beleven, denken, creëren – wisselend orde en chaos scheppend. Ze inspireren me, verassen me, en leren me wat leven en laten leven is.

Ik ervaar de situatie die zo ontstaat als zeer comfortabel. Daarom noem ik die situatie de ‘kumfert zoon’. Een situatie waarin alle inhoud tot uiting kan komen en kan worden vormgegeven.

Uiten in de kumfert zoon.