Als je liegt, niet meent wat je zegt of niet staat voor wat je zegt is de kans groot dat familie of vrienden je dóór hebben. Als je ze vraagt hoe ze wisten dat je loog, grapte of twijfelde, loop je kans op de reactie: “Je stem verraadt je”.

Hé?

Hoe kun je nu aan een stem horen dat er aan je boodschap getwijfeld kan worden?

Naast de vaste betekenissen die woorden dragen, voegt een spreker impliciet diepere betekenissen toe. Dat doet hij of zij via subtiele intonatiepatronen. Door met toon en volume kleine bewegingen in de spraak te maken onstaan variaties in zinsmelodie of klemtoonplaatsing. Dat doet een spreker niet bewust. Veranderende emoties, conditie en dynamiek van een spreker zijn voldoende om de stem in beweging te krijgen. En het is nu juist de stem die binnen de spraak verantwoordelijk is voor toon- en volumevariaties.

Het gevolg is, dat door deze variaties in stemgebruik ook variaties in betekenis plaatsvinden. De meer subtiele betekenisgeving die op deze manier ontstaat wordt door familie en vrienden feilloos ‘opgepikt’. Met als gevolg dat ze niet alleen op de ‘koude betekenis’ van je woorden reageren, maar ook op de onderliggende betekenis die er mee wordt prijsgegeven.

Mensen die jou goed kennen, zien hiermee over het algemeen bevestigd wat ze allang van je weten – je houdt ze écht niet voor de gek met je woorden. Als het goed is ben je voor je vrienden en familie allang ‘een open boek’. Je stem kan je (leugens, grapjes, onzekerheid) dus eigenlijk niet verraden.

Je stem geeft je alleen maar bloot. Het verraad moet je bij jezelf zoeken…